Seigneurs et seigneurie xve–xixe siècle

Résumé Fr En El

Au cours d’une longue période qui s’étend du xve à la fin du xviiie siècle – et qui, à un certain degré, va se poursuivre sur le siècle suivant en dépit de la stabilisation relative des États-nations – les zones géographiques de la Macédoine, de l’Épire, de la Grèce centrale, de la mer Ionienne et de l’Égée, de la Crète et de certains rivages de la Morée connaissent une constante remise en question de leur domination, autrement dit, vivent dans des conditions de guerre.Dans ces conditions – une guerre constante – on peut s’attendre à ce que les groupes sociaux qui peuvent faire la guerre, soit directement en y participant eux-mêmes, soit indirectement en la finançant, acquièrent du crédit puisque leur fonction est socialement fondamentale. La place occupée par ces groupes parmi les pouvoirs officiels qui font la guerre, leur permet, ou leur impose, une attitude constamment révisable et révisée puisqu’ils peuvent négocier leur puissance sociale avec l’une ou l’autre force, obtenant un renouvellement de leurs privilèges et/ou une amélioration des avantages qu’ils en retirent.

During the period stretching from the 14th to the end of the 18th century –which, to a certain degree, extends to the following century as well, despite the stabilisation of ethnic states–, the sovereignty of the geographical areas of Macedonia, Epirus, Central Greece, the Ionian Islands, Crete and the Peloponnese was subject to constant dispute. In other words they were in constant conditions of war.Under these conditions, that is to say constant war, it is to be expected that the social groups, which could conduct such war either directly or indirectly by financing it, acquire a distinct social face value, since their social function is essential in this. The position that they occupy next to the formal power echelons, allows them to re-negotiate their social and political power for securing or renewing or expanding their privileges.

Επί μια μακρά χρονική περίοδο από το 14ο αιώνα ως το τέλος του 18ου – η οποία εκτείνεται και μέσα στο επόμενο αιώνα παρά τη σταθεροποίηση των Κρατών-Εθνών –, η κυριαρχία των γεωγραφικών περιοχών της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Στερέας Ελλάδας, των Ιόνιων νησιών, της Κρήτης και της Πελοποννήσου συνεχώς αμφισβητείται. Με άλλες λέξεις ζούν σε συνεχή εμπόλεμη κατάσταση.Σ’αυτές τις συνθήκες – δηλαδή συνεχής πόλεμος –, μπορεί κανείς να καταλάβει ότι οι κοινωνικές ομάδες οι οποίοι διευθύνουν τον πόλεμο, είτε αμέσως με τα όπλα είτε εμμέσως χρηματοδοτώντας τον αγώνα αποκτούν ιδιαίτερη κοινωνική αξία αφού γίνονται αναντικατάστατες. Η θέση αυτών των ομάδων ανάμεσα στις επίσημες εξουσίες οι οποίες πολεμόυν, τους επιτρέπει να επαναδιαπραγματευτούν τα κοινωνικά και πολιτικά προνόμοιά τους.