Αναφορά σε 5 κλινικά περιστατικά φυλλώδους πέμφιγας στο σκύλο Canine pemphigus folliaceus: report of five clinical case El En

Résumé El En

Η φυλλώδης πέμφιγα (ΦΠ), που αποτελεί τη συχνότερη αυτοάνοση δερματοπάθεια του σκύλου, οφείλεται στην παραγωγή αυτοαντισωμάτων κατά των δεσμοσωματίων του άνω τρίτου της επιδερμίδας, με τελικό αποτέλεσματην απώλεια της συνοχής των κερατινοκυττάρων (ακανθολυση) και τη δημιουργία ενδοεπιδερμικών φλυκταινών. Στην εργασία αυτή αναφέρονται η κλινική και η ιστοπαθολογική εικόνα, η θεραπευτική αγωγή και η εξέλιξη πέντε σκύλων με ΦΠ, που ήταν ιδιοπαθής (3/5) ή δευτερογενής υστέρα από χορήγηση τριμεθοπρίμης-σουλφοναμιδών (1/5)και αλλεργικής δερματίτιδας (1/5). Και τα 5 περιστατικά παρουσίαζαν υποτρίχωση-αλωπεκία (4/5), ερύθημα (4/5), φυσαλίδες (1/5), φλύκταινες (5/5), εφελκίδες (5/5), περιφερικήεπιδερμική αποκόλληση (3/5), δρυφάδες (1/5), διαβρώσεις(3/5), έλκη (1/5), συρίγγια (1/5), λειχηνοποίηση, πάχυνση και πτύχωση του δέρματος (1/5) και υπερκεράτωση των πελματικών φυμάτων (1/5). Οι αλλοιώσεις αυτές, που εντοπίζονταν στην κεφαλή (4/5), στα πτερύγια των αυτιών(4/5), στα άκρα (3/5), στον κορμό (3/5) και στα πελματικά φύματα (2/5), ήταν κνησμώδεις στα 3 από τα 5 ζώα. Η διάγνωση στηρίχτηκε στην ιστοπαθολογική εξέταση των βιοψιών από το δέρμα, όπου η πλέον χαρακτηριστική αλλοίωση ήταν οι γεμάτες από φυσιολογικά ουδετερόφιλα και ακανθολυτικά κύτταρα υποκεράτιες φλύκταινες. Επιπλέον στην κυτταρολογική εξέταση του περιεχομένου των φλυκταινών ή των εφελκίδων παρατηρήθηκε μεγάλος αριθμός ακανθολυτικών κυττάρων σε 2 από τους 3 σκύλους. Η θεραπευτική αγωγή που εφαρμόστηκε σε 2 ζώα και είχε πολΰ καλό αποτέλεσμα, περιλάμβανε το συνδυασμό πρεδνιζολόνης σε ανοσοκατασταλτικό σχήμα μαζί με αζαθειοπρίνη (δευτερογενής ΦΠ λόγω αλλεργικής δερματίτιδας), ή εκείνοντης δαψόνης, της οξυτετρακυκλίνης και της βιταμίνης Ε (ιδιοπαθής ΦΠ). Στα υπόλοιπα 3 περιστατικά δεν έγινε κανενός είδους θεραπεία, αφού το πρώτο αυτοϊάθηκε μετά τη διακοπή χορήγησης του υπευθύνου φαρμάκου, ενώ για τα άλλα δυο χάθηκε κάθε επικοινωνία μετά το αποτέλεσμα της ιστοπαθολογικής εξέτασης.

Pemphigus folliaceus (PF), which is considered the most common autoimmune skin disease in the dog, is associated with the formation of autoantibodies directed against the desmosomes of the upper third of the epidermis, that result in loss of keratinocyte adhesion (acantholysis) and subsequent epidermal cleft formation. The clinical and histopathological findings, along with the response to treatment in 5 PF cases, either idiopathic (3/5) or secondary to trimethoprim-sulfonamides (1/5) and to allergic dermatitis (1/5), are presented and discussed, accordingly. All the 5 dogs exhibited hypotrichosis-alopecia (4/5), erythema (4/5), vesicles (1/5), pustules (5/5), crusts (5/5), epidermal collarettes (3/5), excoriations (1/5), erosions (3/5), ulcers (1/5), fissures (1/5), lichenification, thickening and folding of the skin (1/5), and footpad hyperkeratosis (1/5), that were pruritic in 3 of them. These lesions were located on the head (4/5), pinnae (4/5), limbs (3/5), body trunk (3/5) and the footpads (2/5). Diagnosis was based on the results of lesionai histopathology where the most striking finding was the presence of subcorneal pustules filled with normally looking neutrophils and acanthocytes. Moreover, pustule or crust cytology that was carried out in 3 cases, revealed clusters of acantholytic cells in 2 dogs. The treatment, that was instituted in 2/5 dogs and resulted in a complete resolution of skin lesions, was based on prednisolone in immunosuppressive dosage along with azathioprine (PF secondary to allergic dermatitis), or on a combination of dapsone, Oxytetracycline and vitamin E (idiopathic PF). The remaining 3 cases were left untreated, because one showed a spontaneous remission following withdrawal of the offending medication and the other 2 were lost to follow-up.