Υπερφλοιοεπινεφριδισμός στα ιπποειδή: αναφορά σε 4 κλινικά περιστατικά Equine hyperadrenocorticism: A report of 4 natural cases El En

Résumé El En

Ο υπερφλοιοεπινεφριδισμός, που είναι η συχνότερη ενδοκρινοπάθεια των ιπποειδών, οφείλεται στην παρουσία υπερπλασίας ή λειτουργικού αδενώματος, κατά κανόνα στο διάμεσο λοβό της αδενοϋπόφυσης. Η νόσος αυτή διαπιστώθηκε σε ένα Ιρλανδικό κυνηγετικό εκτομία 20 χρόνων (περιστατικό 1), σε έναν αγγλικό επιβήτορα 13 χρόνων (περιστατικό 2), σε έναν αρσενικό όνο 18 χρόνων (περιστατικό 3) και σε μία φοράδα ακαθόριστης φυλής και ηλικίας 22 χρόνων (περιστατικό 4). Τα συχνότερα συμπτώματα, με βάση τα στοιχεία του ιστορικού και της κλινικής εξέτασης, ήταν η υπερτρίχωση (4/4), η απώλεια του σωματικού βάρους (3/4), η πολυουρία-πολυδιψία (3/4), η ενδονυχίτιδα (3/4), η κατάπτωση-λήθαργος (2/4), η λόρδωση της ράχης (2/4), η κρεμάμενη κοιλία (2/4), η αύξηση και προβολή του υπερκόγχιου λιπώδη ιστού (2/4), η υπερίδρωση (2/4) και η καθυστερημένη επούλωση των τραυμάτων (2/4). Από την αιματολογική εξέταση διαπιστώθηκαν λεμφοπενία (4/4), αναιμία (2/4), ώριμη ουδετεροφιλία (1/4) και μονοκυττάρωση (1/4), ενώ υπερτριγλυκεριδαιμία, αυξημένη δραστηριότητα της αλκαλικής φωσφατάσης, υπασβεστιαιμία και υπολευκωματιναιμία βρέθηκαν σε 4,3,3 και 2 ζώα, αντίστοιχα. Επιπλέον, το περιστατικό 2 παρουσίαζε και τύπου III σακχαρώδη διαβήτη. Η διάγνωση του υπερφλοιοεπινεφριδισμου στηρίχθηκε στην τυπική κλινική εικόνα που διαπιστώθηκε σε όλα τα ζώα και επιβεβαιώθηκε με την ολονυχτία δοκιμή καταστολής με δεξαμεθαξόνη σε 3 από αυτά (περιστατικά 1, 3,4). Θεραπευτικά χορηγήθηκε από το στόμα βρωμοκρυπτίνη (δοπαμινεργική ουσία) σε δυο άλογα (περιστατικά 1,4), που είχε ως αποτέλεσμα τη σημαντική υποχώρηση των συμπτωμάτων σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Hyperadrenocorticism, the most common equine endocrinopathy, is the result of hyperplasia or a functional adenoma of the pars intermedia (intermediate lobe) of the pituitary gland. The study population included a 20-year old Irish hunting gelding (case 1), a 13-year old English Thoroughbred stud horse (case 2), an 18-year old intact male donkey (case 3) and a 22-year old mare belonging to a mixed breed (case 4). From a historical and clinical standpoint, the most common clinical signs were hypertrichosis (4/4), progressive loss of body weight (3/4), polyuria-polydipsia (3/4), laminitis (3/4), depression-lethargy (2/4), sway-back (lordosis) (2/4), pot-belly (2/4), bulging of the supraorbital region due to the excessive deposition of adipose tissue (2/4), hyperhidrosis (2/4) and delayed wound healing (2/4). The results of the routine laboratory testing showed lymphopenia (4/4), anemia (2/4), mature neutrophilia (1/4), monocytosis (1/4), hypertriglyceridemia (4/4), increased ALP activity (3/4), hypocalcemia (3/4) and hypoalbuminemia (2/4). Also, case 2 developed type III diabetes mellitus as a consequence of the disease. The diagnosis of hyperadrenocorticism, that was initially based on the classical clinical signs, noticed in all 4 animals, was further confirmed in 3 of them (cases 1, 3, 4) with the overnight dexamethasone suppression test. Oral bromocryptine (dopamine agonist), that was subsequently prescribed in two horses (cases 1, 4) resulted in a remarkable clinical improvement, first noticed in both animals approximately two months after the beginning of the treatment.