Chypre : laboratoire d’expérimentation pour l’ONU ?

Résumé Fr En El

À partir de 1964, l’ONU devient partie prenante des efforts internationaux pour résoudre le conflit chypriote. Identifié comme relevant à la fois de la décolonisation (britannique, et de l’Empire ottoman), de la Guerre froide, mais aussi de la catégorie des « nouveaux conflits » post-bipolaires, ce cas attire l’attention de tous les spécialistes de la résolution des conflits. L’ONU, mais aussi des États-tiers ou même des acteurs privés jouant les médiateurs, essaient, d’une part d’y appliquer des processus déjà expérimentés ailleurs, voire à d’autres époques ; d’autre part d’innover. Chypre constitue ainsi un laboratoire d’expérimentation de différentes approches et solutions en matière de résolution de conflit, et ce d’autant plus facilement qu’il s’agit d’un des rares conflits vraiment « gelés » (depuis 1974). Ainsi, les « faiseurs de paix » ne sont pas sous la pression de l’urgence voire du risque de nouveau « bain de sang ». Une opportunité pour eux. Mais pour Chypre ?

From 1964 onwards, the UN became involved in international efforts to resolve the Cyprus conflict. Identified as a conflict of (British but also Ottoman) decolonization, Cold War, but also as a post-bipolar «new conflict», this case attracts the attention of all conflict resolution specialists. The UN, but also third States or even private actors acting as mediators, try, on the one hand to apply processes already tried elsewhere, or even at other times, and on the other hand to innovate. Cyprus is thus a laboratory for experimenting with different approaches and solutions to conflict resolution, all the more easily as it is one of the few truly «frozen» conflicts (since 1974). Thus, the «peace-mongers» are not under the pressure of urgency or even the risk of another «bloodbath». An opportunity for them. But for Cyprus?

Από το 1964, η ΟΗΕ έγινε μέρος των διεθνών προσπαθειών για την επίλυση της κυπριακής σύγκρουσης. Αναγνωρίζεται ότι εμπίπτει τόσο στην από‑αποικισμό (Βρετανική όσο και Οθωμανική Αυτοκρατορία), στον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά και στην κατηγορία των μετά‑διπολικών «νέων συγκρούσεων», η υπόθεση αυτή προσελκύει την προσοχή όλων των μελετητών της επίλυσης συγκρούσεων. Τα Ηνωμένα Έθνη, αλλά και τρίτα κράτη ή ακόμη και ιδιωτικοί φορείς που ενεργούν ως διαμεσολαβητές, προσπαθούν αφενός να εφαρμόσουν διαδικασίες που έχουν ήδη δοκιμαστεί αλλού ή σε άλλες χρονικές στιγμές και, αφετέρου, να καινοτομούν. Ως εκ τούτου, η Κύπρος είναι ένα εργαστήριο πειραματισμού με διαφορετικές προσεγγίσεις και λύσεις για την επίλυση συγκρούσεων, ελκυστικό μάλιστα αφού είναι μία από τις λίγες πραγματικά «παγωμένες» συγκρούσεις (από το 1974). Έτσι, οι «ειρηνευτές» δεν είναι υπό την πίεση του επείγοντος ή του κινδύνου ενός νέου «αίματος». Μια ευκαιρία γι ‘αυτούς. Αλλά για την Κύπρο;