5 juillet 2018
Ce document est lié à :
info:eu-repo/semantics/reference/issn/0867-0633
Ce document est lié à :
info:eu-repo/semantics/reference/issn/2545-2061
All rights reserved , info:eu-repo/semantics/openAccess
Sławomir Sikora, « Jean Rouch – l’enfant terrible antropologii i filmu », Teksty Drugie, ID : 10670/1.41itfb
W antropologii stale dominuje podejście logocentryczne i pismocentryczne. Jean Rouch należał do tych nielicznych postaci w świecie antropologii, które znakomicie poruszały się zarówno w dziedzinie filmu, jak i słowa (pisanego i mówionego).Tekst przybliża jego metodę i styl pracy przede wszystkim dzięki interpretacji jego kluczowego filmu Moi, un Noir (1958). Autor uznaje Roucha za prekursora nie tylko antropologii opartej na współpracy (shared anthropology), ale także metody, w której tworzenie wiedzy antropologicznej (film) staje się narzędziem wspierającym proces budowania (nowej) podmiotowości i przekraczania relacji kolonialnej. Oumarou Ganda, bohater filmu, po latach stał się jednym z pierwszych reżyserów afrykańskich.