Francuskie (nie)oswajalne widmo. Wielka Wojna w małych formach narracyjnych

Résumé Pl En

Przedmiotem analizy przedstawionej w niniejszym artykule są postpamięciowe próby mierzenia się z widmową obecnością traumy spowodowanej przez doświadczenie I wojny we francuskich krótkich formach narracyjnych przełomu XX i XXI wieku autorstwa Henri-Frédérica Blanca, Gisèle Bienne oraz Cathie Barreau. W małych narracjach postać świadka drugiego stopnia jest przedstawiona mniej jako podmiot nawiedzany przez widmo I wojny, a bardziej jako przywołujący jej duchy, podejmujący, z różnym skutkiem, próbę ich oswojenia, ożywienia, włączenia we własną historię. Praca fikcji staje się tu substytutem werbalizacji traumy i jeśli nie prowadzi do symbolicznego uleczenia, to ułatwia pogodzenie się ze świadomością nieprzemijalności śladów pozostawionych przez przeszłość.

Sadkowski explores French short narrative forms by Henri-Frédéric Blanc, Gisèle Bienne and Cathie Barreau. Their works from the turn of the twentieth and twenty-first centuries – a period associated with post-memory – tackle the spectral presence of trauma related to the experience of World War I. These short works present the figure of the witness in the second degree not so much as a subject haunted by the spectre of World War I but rather as a subject that invokes those ghosts. These characters try – with various degrees of success – to tame those ghosts, to bring them alive and to include them in their own histories. The work of fiction becomes a substitute of verbalizing the trauma. It may come short of bringing about symbolic healing, but it seems to ease the process of coming to terms with the knowledge that the traces of the past will never disappear.