Nowa humanistyka

Résumé Pl En

Waga zbioru: Nowa humanistyka. Zajmowanie pozycji, negocjowanie autonomii, jest nie do przecenienia. Ta książka zamyka okres poszczególnych, rozproszonych zwrotów w humanistyce, między wygasającym paradygmatem poststrukturalistycznym, paradygmatem tekstowego świata, w którym humaniści, szeroko rozumiani "tekstolodzy" cieszyli się hegemonią swych pod- dyscyplin w uniwersytecie, a dniem dzisiejszym, kiedy, powtórzmy za Ryszardem Nyczem, nastąpiło "wpędzenie w [...] depresyjną pozycję humanistów", pozwalające "instrumentalnie przejąć ich narzędzia i pola działania, obciążając ich zarazem odpowiedzialnością za mentalne i społeczne skutki tych działań". Gdy owo instrumentalne, ze swej istoty wrogie, przejęcie służy nie, jak chce Nycz, "formowaniu krytycznej samowiedzy oraz wrażliwości i sprawczej kreatywności jednostek i wspólnot", ale czemuś wręcz przeciwnemu, wobec czego tamto zadanie drugi, obok polskiego badacza, najczęściej cytowany w tym tomie autor, Bruno Latour nazwał "rozpaczliwym zadaniem". Jak powiedział 26 lutego 2014 roku w Królewskiej Akademii w Kopenhadze Latour. "To rozpaczliwe zadanie, aby nadal myśleć, kiedy moce inteligencji są poświęcone zamykaniu myśli i maszerowaniu naprzód z oczami szeroko zamkniętymi". Odpowiedzią jest budowanie mostów, przebijanie murów, łączenie się humanistów z nie-humanistami, aby odzyskać utraconą sprawczość. (Prof. Krzysztof Kłosiński)

The value of New Humanities. Taking a Stance, Negotiating Autonomycannot be overstated. The book closes the period of individual, scattered turns in the humanities, between the fading post-structural paradigm of the textual word, in which humanities scholars, ‘textologists’ in the broad sense, enjoyed a hegemony of their sub-disciplines at university, and today, when, in the words of Ryszard Nycz, ‘a forcing of humanist scholars into a depressive position’ has taken place, which allows for ‘an instrumental take-over of their tools and fields of activity, while at the same time burdening them with responsibility for the mental and social results of those actions’. When this instrumental take-over, hostile in its essence, is used not, as Nycz would like it, ‘to form critical self-knowledge and sensitivity, as well as agential creativity of individuals and communities’, but to something quite opposite, which was addressed by Bruno Latour, the second most-quoted author in this volume (aside from the Polish scholar), as ‘a desperate task’. As stated by Latour on 26 February 2014 at the Royal Academy in Copenhagen, ‘it is a desperate task to still think, when the powers of intelligence are devoted to closing thought and marching onwards with eyes wide shut’. The answer to this is the building of bridges, breaking of walls, connecting of humanists with non-humanists, in order to reclaim lost agency. (Prof. Krzysztof Kłosiński)