Iran and Central Asia

Résumé En Fr Fa

The present paper aims at evidencing the functioning of a road connecting Central Asia, Iran and Mesopotamia during the Bronze Age, via Khorasan, between ca. 2300‑1700 BC. It is based on the chronological classification of ornamented chlorite artefacts from Susa by Pierre de Miroschedji in a seminal article. During the first half of the 3rd millennium BC, artefacts of “style ancien” are widespread, many of them carved in Kerman. However we have no evidence of the use of the Khorasan Road. But after ca. 2300, the “style récent” replaces the old carvings and these artefacts appear in Central Asia, the region of the Oxus Civilization. In this region, chlorite and similar dark stones are easily avaible, in Badakhshan or in Khorasan. A Great Khorasan Road seems to have been in use, connecting Central Asia, Iran and Mesopotamia.

Cet article vise à mettre en évidence l’existence d’une route de communication entre l’Asie centrale, l’Iran et la Mésopotamie au cours de l’âge du Bronze, par le Khorasan, entre 2300 et 1700 environ av. J.‑C. Il s’appuie sur une répartition chronologique des trouvailles d’objets en chlorite gravés de Suse, suivant un article fondateur de Pierre de Miroschedji. Au cours de la première moitié du IIIe millénaire des objets du “style ancien” dominent, pour une part manufacturés dans le Kerman. Cependant rien n’indique que la route du Khorasan fonctionnait. En revanche, après 2300 environ le “style récent” remplace l’ancien et ses productions se rencontrent notamment en Asie centrale, sur le territoire de la Civilisation de l’Oxus, région où la chlorite et des pierres sombres analogues se trouvent sans difficultés, au Badakhshan ou dans le Khorasan. Une Grand’Route du Khorasan semble avoir alors fonctionné, de l’Asie centrale à l’Iran et la Mésopotamie.

هدف این نوشتار روشن ساختن وجود یک راه ارتباطی بین ایران، آسیای مرکزی و بین النهرین از طریق خراسان در دوره مفرغ، حدود 2300 تا 1700 ق.م است. اساس این مقاله، طبقه بندی زمانی اشیاء کنده کاری شده از سنگ سیاه است که از شوش بدست آمده و توسط پیردو میروسشجی در یک مقاله مقدماتی معرفی شده است. به طور کلی، هیچ شواهد و نشانه ای از دایر بودن راه خراسان بزرگ وجود ندارد. در طول نیمه اول هزاره سوم ق.م، تا حدودی اشیاء به سبک قدیم در کرمان تولید و رایج شد. در حدود 2300 ق.م اشیایی به سبک جدید جایگزین اشیاء به سبک قدیم شدند که بیشتر آنها از آسیای میانه و حوزه تمدنی جیحون بدست آمده اند، ناحیه ای که سنگ کلریت و سنگهای سیاه مشابه دیگر به فراوانی از بدخشان یا خراسان یافت می شوند. بر اساس شواهد موجود، به نظر می رسد راه خراسان بزرگ از آسیای مرکزی تا ایران و بین النهرین فعال بوده است.