Après la Seconde Guerre mondiale, le design néerlandais tenta de répondre à l’ambition des pouvoirs publics de soutenir l’industrialisation du pays. On s’inspira de l’avant-garde de l’entre-deux-guerres, pour qui le plaidoyer en faveur d’un design moderne était inséparable d’une « offensive civilisatrice ». À l’époque de la reconstruction, il n’était pas difficile de concilier ces positions avec l’exigence économique de l’industrialisation et de la production de biens de consommation.Les progressistes et les modernistes se retrouvèrent au sein de la fondation Goed Wonen, qui diffusa les idées nouvelles à travers une revue, à l’occasion de démonstrations ou dans les commerces de ses membres. L’année 1958 fut le couronnement de cette stratégie de modernisation : cette année-là, les idées de Goed Wonen furent présentées au Stedelijk Museum d’Amsterdam par le conservateur, Willem Sandberg, dans l’ouvrage Ik kan wonen de Johan Niegeman, qui avait enseigné au Bauhaus, et dans le pavillon que les Pays-Bas présentèrent à l’Exposition universelle de Bruxelles.Dès 1960, cependant, les premières critiques de l’idéologie du progrès se firent entendre parmi les artistes et les designers modernistes. L’utopie d’un avenir radieux fit place à l’idéalisation du passé. Les designers de la verrerie Leerdam, par exemple, tentèrent de renouer avec la tradition artisanale. Au milieu des années 1960, même une grande entreprise comme Philips finit par prendre au sérieux les tendances nostalgiques qui, au sein de la société industrielle, s’étaient manifestées dès le début des année 1940.
After the Second World War, Dutch design attempted to respond to the ambitions of the public authorities to promote the country’s industrialization. Inspiration was taken from the avant-garde of the inter-war period, for whom the endorsement of modern design was akin to a “civilising campaign.” During the period of reconstruction, it was not difficult to reconcile these positions with the economic demands of industrialization and the production of consumer goods.Progressives and Modernists came together within the Goed Wonen foundation, which diffused new ideas via its magazine, on the occasion of events it organized or in its members’ businesses. 1958 marked the accomplishment of this modernization strategy: that year, Goed Wonen’s ideas were presented at the Stedelijk Museum in Amsterdam by the curator Willem Sandberg, in a work entitled Ik kan wonen by Johan Niegeman, a former Bauhaus instructor, and in the pavilion that the Netherlands presented at the World’s Fair in Brussels.Beginning in 1960, however, the first critics of the ideology of progress, including modernist artists and designers, made themselves heard. The utopia of a radiant future gave way to idealization of the past. The designers at the Leerdam glassworks, for example, attempted to revive traditional handcrafts. In the mid-1960s, even a large business like Philips finished by taking these nostalgic tendencies seriously, trends that were already discernable in the midst of industrial society at start of the 1940s.
Het debat van de Nederlandse productvormgeving probeerde in de eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog aan te sluiten bij de ambitie van de overheid om het land te industrialiseren. Het kon daarvoor te rade gaan bij de vooroorlogse avant garde die een pleidooi voor moderne vormgeving gepaard liet gaan met een beschavingsoffensief. Tijdens de wederopbouw konden dergelijke ideeën ingepast worden in de economische noodaak van industrialisatie en productie van consumptiegoederen. Ontwerpers met progressieve maatschappelijke ideeën en modernistische opvattingen verenigden zich in de Stichting Goed Wonen, waarbinnen door ontwerpers en fabrikanten de nieuwe tijd gepropageerd werd in een tijdschrift, tijdens demonstraties en in winkels van leden. Het hoogtepunt van deze modernisering-strategie was het jaar 1958 waarin de ideeën van Goed Wonen vertegenwoordigd waren in een presentatie in het Stedelijk Museum te Amsterdam van directeur Willem Sandberg, in de publicatie Ik Kan Wonen van voormalig Bauhaus-docent Johan Niegeman en in de grote Nederlandse inzending tijdens de Expo 1958 te Brussel.Al spoedig na 1960 waren binnen de vooruitstrevende groepen kunstenaars en ontwerpers de eerste tegengeluiden tegen het vooruitgangs-denken te horen. De ideeën over een zonnige toekomst maakten voorzichtig plaats voor een idealisering van het verleden en bijvoorbeeld in kringen van modernistische ontwerpers van de glasfabriek Leerdam ontstond een voorliefde voor ambachtskunst ten voordele van de industriële productie. Uiteindelijk zou ook bij een technologisch bedrijf als Philips halverwege jaren zestig de nostalgische tendensen in de industriële samenleving, die aan het einde van de jaren veertig in gang werd gezet, serieus genomen worden.
Nach dem zweiten Weltkrieg versuchte das niederländische Design, den Anforderungen der öffentlichen Kräfte entsprechend die Industrialisierung des Landes zu unterstützen. Man inspirierte sich an der Zwischenkriegsavantgarde, für die das Plädoyer für ein modernes Design untrennbar von der „zivilisierenden Offensive“ war. Während der Zeit des Wiederaufbaus war es nicht schwierig, diese Positionen mit dem ökonomischen Anspruch der Industrialisierung und der Produktion von Konsumgütern zu vereinen.Die Progressiven und die Modernen kamen innerhalb der Stiftung Goed Wonen zusammen, die die neuen Ideen in einer Zeitschrift propagierten, die für Demonstrations-und Werbezwecke ins Leben gerufen worden war. Das Jahr 1958 sollte die Krönung dieser Modernisierungsstrategie werden. In diesem Jahr wurden die Ideen von Goed Wonen sowohl im Amsterdamer Stedelijk Museum durch den Museumsdirektor Willem Sandberg, als auch im niederländischen Pavillon der Weltausstellung in Brüssel vorgestellt. Außerdem waren sie Thema der Veröffentlichung Ik kan wonen des ehemaligen Bauhauslehrers Johan Niegeman.Doch schon ab 1960 äußerten sich innerhalb der Gruppe der modernen Künstler und Designer erste kritische Stimmen gegenüber der Fortschrittsideologie. Die Utopie einer glänzenden Zukunft wich der Idealisierung der Vergangenheit. Die Designer der Glaserei Leerdam versuchten zum Beispiel, die Tradition des Kunsthandwerks wieder aufleben zu lassen. Mitte der 1960-er Jahre begann selbst eine große Firma wie Philips, die nostalgischen Tendenzen ernst zu nehmen, die innerhalb der Industriegesellschaft seit Beginn der vierziger Jahre aufgekeimt waren.
Dopo la Seconda guerra mondiale, il design olandese tentò di rispondere all’ambizione dei poteri pubblici di supportare l’industrializzazione del paese. Ci si ispirò all’avanguardia del primo dopoguerra, per la quale il discorso in favore di un design moderno era inseparabile da una “offensiva civilizzatrice”. All’epoca della ricostruzione non era difficile conciliare queste posizioni con le esigenze economiche dell’industrializzazione e della produzione di beni di consumo.Progressisti e modernisti si ritrovarono in seno alla fondazione Goed Wonen, che diffuse le nuove idee con una rivista, in occasione di dimostrazioni o ancora nei negozi dei propri membri. Il 1958 rappresentò il coronamento di questa strategia di modernizzazione: in quell’anno le idee di Goed Wonen furono presentate allo Stedelijk Museum di Amsterdam dal curatore, Willem Sandberg, quindi nell’opera Ik kan wonen di Johan Niegeman, che aveva insegnato al Bauhaus, e infine nel padiglione allestito dai Paesi Bassi all’Esposizione Universale di Bruxelles.A partire dal 1960, tuttavia, le prime critiche dell’ideologia del progresso si fecero sentire tra gli artisti e i designer modernisti. L’utopia di un avvenire radioso fece posto all’idealizzazione del passato. I designer della soffieria Leerdam, ad esempio, tentarono di riannodare i rapporti con la tradizione artigiana. Alla metà degli anni Sessanta, anche una grande impresa come Philips finì per prendere sul serio le tendenze nostalgiche che, in seno alla società industriale, si erano manifestate dall’inizio degli anni Quaranta.
Después de la segunda guerra mundial, el diseño neerlandés procuró responder a la ambición de los poderes públicos de apoyar la industrialización del país, basándose en la vanguardia de entreguerras, para quien no podía separarse el alegato a favor de un diseño moderno de una “ofensiva civilizadora”. En la época de la reconstrucción conciliar estas posturas con la exigencia económica de la industrialización y la producción de bienes de consumo no era difícil.Los progresistas y modernistas coincidieron en el seno de la fundación Goed Wonen, que se encargó de difundir las ideas nuevas a través de una revista, mediante demostraciones o en los comercios de sus miembros. El año 1958 fue la coronación de tal estrategia de modernización: aquel año, las ideas de Goed Wonen fueron presentadas en el Stedelijk Museum de Amsterdam por el conservador Willem Sandberg, en el libro Ik kan wonen de Johan Niegeman, quien había sido docente en la Bauhaus, y en el pabellón de los Países Bajos de la Exposición Universal de Bruselas.A partir del año 1960, sin embargo, se dieron las primeras críticas de la ideología del progreso entre los artistas y diseñadores modernistas. La utopía de un futuro radiante dio paso a la idealización del pasado. Los diseñadores de la vidriería Leerdam, por ejemplo, intentaron reanudar con la tradición artesanal. A mediados de los sesenta, incluso una gran empresa como Philips acabó tomándose en serio las tendencias nostálgicas que ya habían empezado a manifestarse, en la sociedad industrial, desde los comienzos de los años cuarenta.
