10 février 2022
Ce document est lié à :
info:eu-repo/semantics/reference/issn/2031-4183
Ce document est lié à :
info:eu-repo/semantics/reference/issn/2506-6390
All rights reserved , info:eu-repo/semantics/openAccess
Ludo Abicht et al., « Perpétuation de la violence après 1918 », Témoigner. Entre histoire et mémoire, ID : 10.4000/temoigner.7652
Il y a cent ans, la Première Guerre mondiale prend fin en novembre 1918. Après quatre années de carnage, la paix revient en Europe. Du moins, c’est alors l’impression des vainqueurs et, aujourd’hui également, celle des commémorateurs qui fêtent son centenaire. La réalité historique s’avère plus complexe. Jusqu’en 1923 au moins, la violence perdure sous forme de révolutions et de contrerévolutions, de guerres et de guerres civiles. Les esprits restent également sous l’emprise de la violence tant dans les milieux de gauche que de droite. Le dossier « La perpétuation de la violence après 1918 » se propose de cerner les contours de cette Europe si fortement marquée par la Grande Guerre, en évoquant la culture de la violence instaurée par celle-ci et qui, finalement, dégénéra dans la déflagration totale de la Seconde Guerre mondiale. Honderd jaar geleden, in november 1918, eindigde de Eerste Wereldoorlog. Na vier jaar bloedige oorlog keerde de vrede weer in Europa. Althans, zo leek het vanuit het gezichtspunt van de overwinnaars, en zo zal het ook lijken vanuit het gezichtspunt van een vredesgezinde eeuwherdenking honderd jaar later. De historische werkelijkheid was weerbarstiger. Op z’n minst tot 1923 bleef het geweld voortduren in de vorm van revoluties en contrarevoluties, burgeroorlogen en oorlogen. En ook de geesten bleven in de ban van het geweld, zowel te linker- als te rechterzijde. In het themanummer ‘1918 en het voortdurende geweld’ reconstrueert Getuigen hoe Europa na 1918 in de greep bleef van het geweld en hoe de oorlog zijn stempel drukte op een geweldcultuur die zou exploderen in het totale geweld van de Tweede Wereldoorlog.