Επαναστάσεις, εξορία, φιλανθρωπία και οικουμενικότητα κατά τον 19ο αιώνα: Οι περιπτώσεις της Marie Esperance von Schwartz και της Cristina Trivulzio di Belgiojoso Revolutions, Exile, Philanthropy, and Universality in the Long 19th Century: The Cases of Marie Esperance von Schwartz and Cristina Trivulzio di Belgiojoso El En

Résumé El En

Στο άρθρο αυτό εξετάζεται η πρακτική της εκούσιας ή αναγκαστικής εξορίας ως αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών επαναστάσεων του 1848. Πιο συγκεκριμένα, επιχειρείται μια σύντομη επισκόπηση της πρακτικής της εξορίας κατά τον 19ο αιώνα μέσα από τη μελέτη των περιπτώσεων δύο γυναικών που συνδέθηκαν με τα επαναστατικά κινήματα της περιόδου, της Marie Esperance Brandt von Schwartz (περισσότερο γνωστής με το συγγραφικό ψευδώνυμο Elpis Melena) και της Cristina Trivulzio di Belgiojoso, εντάσσοντάς τες στο πλαίσιο του «διεθνούς εθελοντισμού και πατριωτισμού». Η Schwartz υπήρξε υποστηρίκτρια των προσπαθειών των Ιταλών πατριωτών για την Ιταλική Ενοποίηση και στενή φίλη του Giuseppe Garibaldi. Ταξίδεψε στην Ιταλία και την Ελλάδα, επιδιδόμενη σε φιλανθρωπικό έργο, ενώ συνέδραμε και στον αγώνα των Κρητών κατά την εξέγερση του  1866-69. Η Belgiojoso αφιέρωσε τη δράση της στον αγώνα για την Ιταλική Ενοποίηση κατά τη διάρκεια τόσο των επαναστάσεων του 1830 όσο και του 1848, ενώ συνδέθηκε, λόγω του κοινού τους οράματος, με τον Giuseppe Mazzini. Εξαιτίας της δράσης της οδηγήθηκε δύο φορές στην εξορία, μεταβαίνοντας κατά τη δεκαετία του 1830 στο Παρίσι και κατά τη δεκαετία του 1850 στη Μικρά Ασία. Με το συγγραφικό της έργο συνέβαλε καθοριστικά στη διεθνή αναγνώριση τόσο του φαινομένου της εξορίας των Ιταλών πατριωτών όσο και στην ευρεία συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας για απελευθέρωση και ενοποίηση της Ιταλίας. Το άρθρο τοποθετεί αυτές τις δύο γυναίκες μέσα στο κοινωνικοϊστορικό πλαίσιο της περιόδου και εξετάζει την εμπρόθετη δράση που ανέπτυξαν παρά τα εμπόδια που έθετε το φύλο τους.

This article examines the practice of voluntary or forced exile as a result of the European revolutions of 1848. More specifically, a brief overview of the practice of exile in the 19th-century is attempted through the study of the cases of two women who were associated with the revolutionary movements of the period: Marie Esperance Brandt von Schwartz (better known by her pen name Elpis Melena) and Cristina Trivulzio di Belgiojoso, situating them within the context of “transnational voluntarism and patriotism”. Schwartz was a supporter of the efforts of the Italian patriots for an Italian Unification and a close friend of Giuseppe Garibaldi. She travelled to Italy and Greece, engaging in philanthropic work, and she aided the Cretan revolt of 1866-69. Belgiojoso dedicated her actions to the national cause of the Italians during the revolutions of both 1830 and 1848and was associated with Giuseppe Mazzini due to their shared vision. Due to her activities, she was exiled twice, moving to Paris in the 1830s and to Asia Minor in the 1850s. Through her work as a writer, she significantly contributed to the international recognition of the phenomenon of Italian patriots’ exile and to the development of widespread awareness for the necessity of Italy’s liberation and unification. The article situates these two women within the sociohistorical context of the period and examines their active role as agents despite the obstacles posed by their gender.