„Trójka widm w bezokoliczniku”. Spektralne koniugacje Witolda Wirpszy

Résumé Pl En

Artykuł stanowi interpretację wiersza Witolda Wirpszy Zgryzota i dalekie światło. Wychodząc od analizy zawartych w nim formuł i zastosowanych procedur – rozpatrywanych zwłaszcza w kontekście filozofii G. Deleuze’a – realizuje on dwa cele. Po pierwsze, wyprowadza z wiersza Wirpszy autorskie ujęcie tematu widma, które zyskuje na znaczeniu dopiero w zestawieniu z widmontologią J. Derridy oraz tekstami G. Agambena i J.D. Caputo. Po drugie, wyznacza kierunek postsekularnej reinterpretacji twórczości Wirpszy, którego zwrot ku tradycji teologiczno-religijnej daje się rozumieć jako dekonstrukcja tradycyjnych postaci poezji religijnej i metafizycznej. Jej efektem okazuje się afirmujące rozpoznanie języka religii jako widmowego i nieustannie „nawiedzającego” pozornie zeświecczone dyskursy nowoczesne.

This article presents an interpretation of Witold Wirpsza’s poem ‘Zgryzota i dalekie światło’ [Distress and a Distant Light]. Bogalecki begins with an analysis of the poem’s formulas and procedures in a Deleuzian context. His goal is twofold: first, to deduce Wirpsza’s understanding of the theme of the spectre, which only becomes meaningful through Jacques Derrida’s hauntology and the works of Giorgio Agamben and John D. Caputo. The second goal is to indicate a direction for a post-secular reinterpretation of Wirpsza’s work. His return to the theological or religious tradition can be understood as a deconstruction of the traditional form of religious and metaphysical poetry. The effect turns out to be an affirmative recognition of the language of religion as a spectre that incessantly ‘haunts’ modern, seemingly secularized discourses.