Δημιουργία νοήματος κατά την ανατροφή ενός παιδιού με αναπηρία: Ψυχική δυσφορία, στρατηγικές αντιμετώπισης και προσωπική ανάπτυξη ως απόροια του άγχους Meaning making in parenting a child with disabilities: Discrepancy of meaning, psychological distress, coping strategies and stress-related growth El En

Résumé El En

Η μελέτη διερευνά την ψυχολογική προσαρμογή των γονέων που μεγαλώνουν παιδιά με αναπηρία υιοθετώντας το Μοντέλο Δημιουργίας Νοήματος. Συγκεκριμένα, διερευνά το πώς η ασυμφωνία μεταξύ του καθολικού (οι ευρύτερες πεποιθήσεις και στόχοι) και του καταστασιακού νοήματος των γονέων (η ερμηνεία τους για την αναπηρία του παιδιού τους) σχετίζονται με την ψυχική τους δυσφορία, τη χρήση στρατηγικών αντιμετώπισης που επικεντρώνονται στο νόημα και την προσωπική ανάπτυξη που μπορεί να προέλθει από αυτή την αγχωτική κατάσταση. Το δείγμα περιελάμβανε 186 γονείς, οι οποίοι απάντησαν σε ερωτηματολόγια που αξιολογούν την ασυμφωνία μεταξύ καθολικού και καταστασιακού νοήματος, την ψυχική δυσφορία, τις στρατηγικές εύρεσης οφέλους και ενεργοποίησης θρησκευτικών πεποιθήσεων, και την προσωπική τους ανάπτυξη που απορρέει από το άγχος. Διαπιστώθηκε ότι οι γονείς που βίωναν μεγαλύτερη ασυμφωνία νοήματος ήταν πιο πιθανό να βιώνουν υψηλότερο άγχος και να χρησιμοποιούν στρατηγικές αντιμετώπισης που επικεντρώνονται στο νόημα. Επίσης, ανέφεραν υψηλότερη προσωπική ανάπτυξη που σχετίζεται με το άγχος σε σύγκριση με εκείνους που βίωναν μικρότερη ασυμφωνία νοήματος. Τα ευρήματα αυτά υποστηρίζουν εμπειρικά το Μοντέλο Δημιουργίας Νοήματος στο πλαίσιο της ανατροφής παιδιών με αναπηρία, υπογραμμίζοντας τον κρίσιμο ρόλο των διαδικασιών δημιουργίας νοήματος για την προώθηση της ψυχικής ανθεκτικότητας και της προσωπικής ανάπτυξης των γονέων που καλούνται να αντιμετωπίσουν παρόμοιες προκλήσεις. Τα αποτελέσματα μπορούν να εισφέρουν στη συμβουλευτική και το σχεδιασμό παρεμβάσεων: το να βοηθηθούν οι γονείς να επαναπροσδιορίσουν το νόημα της αναπηρίας του παιδιού τους ώστε να εναρμονιστεί καλύτερα με τις καθολικές πεποιθήσεις τους μπορεί να τους ανακουφίσει από το άγχος και να βελτιώσει την αντιμετώπιση και την προσαρμογή τους στην αναπηρία.

This study investigates the psychological adaptation of parents raising children with disabilities through the framework of the Meaning Making Model. It specifically examines how discrepancies between parents' global meaning (their broader beliefs and expectations) and situational meaning (their interpretation of their child’s disability) affect their psychological distress, the use of meaning-focused coping strategies, and their stress-related personal growth. The sample comprised 186 parents, the majority of whom were female, with data collected through measures assessing the discrepancy between global and situational meaning, levels of distress, meaning-focused coping strategies (i.e., benefit finding and turning to religion), and stress-related growth. The results showed that parents who experienced greater meaning discrepancy were more likely to experience more stress and engage in coping strategies like benefit finding and turning to religion; they also reported higher levels of stress-related personal growth compared to those with lower discrepancy of meaning. These findings offer empirical support for the Meaning Making Model in the context of parenting children with disabilities, highlighting the crucial role of meaning-making processes in fostering resilience and personal development in parents facing challenging circumstances. For counseling and intervention, the results suggest that helping parents reframe the meaning of their child's disability to align more closely with their global beliefs—through meaning-focused coping strategies—may alleviate distress and improve their coping and adjustment.