ILLUMINATING THE PARTHENON Illuminer le Parthénon En Fr

Résumé El En

Η αρχιτεκτονική του Παρθενώνα μαρτυρά έναν προσεκτικό σχεδιασμό με ιδιαίτερη μέριμνα για τη χρήση του φωτός. Σε αυτόν τον σχεδιασμό συμπεριλαμβάνονται ο προσανατολισμός του οικοδομήματος, η τοποθέτηση των παραθύρων, η χρήση κιγκλιδωμάτων, οι διαπερατές από το φως μαρμάρινες οροφές, οι φεγγίτες ή ακόμα και οι “αντανακλαστικές” δεξαμενές. Με αυτές τις κατασκευαστικές τεχνικές, σε συνδυασμό και με υλικά που διευκολύνουν τη διάχυση του φωτός στον χώρο, θα μπορούσε να επηρεαστεί η αισθητηριακή εμπειρία των επισκεπτών του ναού και η επαφή τους με το κολοσσιαίο χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς Αθηνάς. Αποσκοπώντας στον έλεγχο του αποτελέσματος αυτών των υποτιθέμενων μεθόδων φωτισμού, το παρόν άρθρο προτείνει ένα πείραμα που κάνει χρήση προηγμένων ψηφιακών τεχνολογιών, τρισδιάστατης ψηφιακής αναπαράστασης μαζί με προσομοιώσεις φωτισμού βασισμένες σε πραγματικά δεδομένα, για την ανασύνθεση και αναπαράσταση των συνθηκών που επικρατούσαν εντός του ναού. Τα αποτελέσματα του πειράματος, σε αντίθεση με τις προϋπάρχουσες απόψεις που παρουσιάζουν το εσωτερικό του μνημείου ως έναν “φωτεινό μαρμάρινο χώρο”, υποδηλώνουν πως ο ναός εσωτερικά ήταν στην πραγματικότητα ένας ιδιαίτερα σκοτεινός με αμυδρό φως χώρος. Τα τελικά συμπεράσματα υποδεικνύουν ότι το αντίκρυσμα του χρυσελεφάντινου αγάλματος υπό το φως ενός λυχναριού και, σε σπάνιες περιπτώσεις, το φως του ήλιου αποτελούσε πιθανότατα το απόγειο της επίσκεψης στον ναό.

The Parthenon’s structure suggests a thought-out design particularly attentive to light. This includes the orientation of the building towards the rising sun, the placement of windows, the use of barriers and grilles, the translucent marble ceilings, the skylights, and even ‘reflective’ pools of various liquid. These are all devices that, alongside bright materials, may have been used to enhance the experience of visitors to the temple and their encounter with the colossal gold and ivory statue of the goddess Athena. To test the validity and the effect that each of these purported design strategies produced, this article proposes an experiment using advanced 3D digital technologies, along with physically based lighting simulations, to recreate the ambient and architectural conditions that existed in the original temple design. The results suggest that this temple, contrary to long-standing beliefs that imagined the interior as a ‘bright marble space’, was generally quite dark and dim. The subsequent discussion and concluding remarks suggest that the illumination of the chryselephantine statue’s materials through the glow of a lamp, and on rare occasions from the sun, probably represented the pinnacle of the viewing encounters.