Fotografia po człowieku

Résumé Pl En

Artykuł ten poświęcony jest istnieniu obrazów „po człowieku”. Owo określenie nie odnosi się jedynie do materialnego zniknięcia lub koncepcyjnego wyrugowania człowieka w dalekiej przyszłości, ale także do przedstawiania tego zniknięcia tu i teraz. Taka artystyczna (re)prezentacja zanikania znanego nam świata, nazywana „pornografią ruin”, ma swoich poprzedników w romantycznych krajobrazach czy też malowidłach takich jak Rotunda Josepha Gandy’ego, na której planowany Bank Anglii widnieje już jako ruina. Jednocześnie zaś ta praktyka wizualna zyskała nową modulację w obecnych czasach zwanych „Antropocenem”, kiedy to objawy światowego kryzysu ekonomicznego oraz zmiany klimatyczne nabrały szczególnej intensywności. Poprzez rozszerzenie skali czasowej poza ludzką historię, artykuł kwestionuje polityczne i estetyczne ramy, przez które my, ludzie, postrzegamy i rozumiemy samych siebie. Podejmuje on również próbę wyobrażenia sobie post-neoliberalnego świata.

This article deals with images ‘after the human’. This expression refers not only to the material disappearance or conceptual displacement of the individual into the distant future, but also to the presentation of that disappearance here and now. Artistic (re) presentations of how the world as we know it vanishes, often described as ‘ruin porn’, have predecessors in Romantic landscape paintings or works such as Joseph Gandy’s Rotunda, which shows the Bank of England in ruins. At the same time, however, this visual practice has acquired a new modulation in the present – also called the anthropocene – as the global economic crisis and climate change became particularly intense. Żylińska broadens the time scale beyond human history in order to question the political and aesthetic frameworks through which we view and understand ourselves as humans. She also tries to imagine a post­neoliberal world.