Poszukiwanie pełni. David Jones i fragmenty pisma

Résumé Pl En

Gutorow podjął próbę opisania i scharakteryzowania twórczości Davida Jonesa, brytyjskiego poety, malarza i eseisty kojarzonego ze zwrotem modernistycznym pierwszej połowy XX wieku. Podobnie jak inni moderniści, Jones postawił w punkcie wyjścia ponurą diagnozę nowoczesności – żyjemy w epoce wyczerpania się dotychczasowych narracji, w epoce duchowego, a więc i egzystencjalnego kryzysu, w czasie należącym do „ostatniego człowieka” (Nietzscheański Letzter Mensch), w świecie, który uległ rozpadowi i musi zostać złożony na nowo. Momenty te wyraźne są w dwóch najważniejszych i najdłuższych utworach poetyckich Jonesa: In Parenthesis (1937) i The Anathemata (1952), obszernych poematach, których fragmentaryczny, palimpsestyczny, medytacyjny styl przypomina nieco późną twórczość Pounda, Eliota i Stevensa. O nich też głównie traktuje niniejszy szkic. Są one zapisem rozpadu, i to zarówno na poziomie indywidualnym (powojenna trauma), jak i wspólnotowym (kryzys cywilizacyjny). Zarazem są ważnym, a pod wieloma względami unikalnym dokumentem poetyckiego wysiłku zmierzającego do zrekonstruowania i scalenia świata – i samego siebie.

Gutorow discusses the work of the British poet, painter and essayist David Jones (1895-1974). Like other modernists, Jones has a gloomy vision of modernity, as can be seen in two of his most important poetic works, In Parenthesis (1937) and The Anathemata (1952), long poems whose fragmentary, palimpsestic and meditative style brings to mind the late work of Pound, Eliot and Stevens. Jones’ works are a record of disintegration, both on an individual level (postwar trauma) and collectively (crisis of civilisation). At the same time, they are important and in many respects unique documents of the poetic effort to make the world and the self whole again.