Redefinicja kategorii świadka i świadectwa. (Wokół rzeczy wykopanych na terenie miejsca-po-getcie w Warszawie)

Résumé Pl En

Potrzeba dawania świadectwa, jaka wyłoniła się w następstwie Zagłady, spowodowała konieczność przemyślenia pojęcia podmiotowości w kategoriach bycia świadkiem. Czy można potraktować rzeczy-z-Zagłady jako szczególnego rodzaju świadków? Czym są jednak rzeczy jako świadkowie i czy można je uznać za „świadków”, skoro istotą świadectwa jest manifestacja podmiotowości niepowtarzalnej, jedynej, indywidualnej, a przede wszystkim – ludzkiej, a akt świadczenia ma wymiar egzystencjalny i etyczny. W kontekście myślenia o rzeczach-z-Zagłady tradycyjne pojęcia świadka, świadectwa i świadczenia muszą być ponownie przemyślane. Namysł nad redefiniowaniem tych pojęć powinien zmierzać w kierunku poszerzenia kategorii życia i kategorii podmiotowości o obszar tego, co nieorganiczne.

The need for witnessing in the aftermath of the Holocaust made it necessary to rethink the concept of subjectivity in terms of being a witness. Can objects-from-the-Holocaust be treated as special kinds of witnesses? And what are objects as witnesses? Can we even consider them to be “witnesses”, given that the essence of a witness is the manifestation of a unique, individual, and most importantly, human subjectivity, while the act of witnessing has an existential and ethical dimension? In the context of thinking about objects-from-the Holocaust, the traditional notions of witness, witnessing and testimony need to be rethought. Here, Leociak argues, we should aim to broaden the categories of life and subjectivity to include the inorganic objects.