SPATIAL SUSCEPTIBILITY OF ARCHAEOLOGICAL SITES TO EARTHQUAKE ENVIRONMENTAL EFFECTS (EEES)

Résumé El En

Η εργασία εξετάζει μια ημι-ποσοτική μέθοδο για την εκτίμηση της χωρικής επιδεκτικότητας αρχαιολογικών θέσεων στις δευτερογενείς Περιβαλλοντικές Επιπτώσεις Σεισμών (EEEs) της ρευστοποίησης εδάφους, των κατολισθήσεων και των τσουνάμι. Η μέθοδος εφαρμόσθηκε σε 16 αρχαιολογικές θέσεις και επέτρεψε την αναγνώριση της επιδεκτικότητας τους σε ΕΕΕs και την ιεράρχηση τους σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο μέσω του δείκτη Χωρικής Επιδεκτικότητας (SSi). Τα αποτελέσματα είναι ενδεικτικά της επιδεκτικότητας της πλειοψηφίας των θέσεων σε τουλάχιστον μία Περιβαλλοντική Επίπτωση Σεισμών αναδεικνύοντας την συμβολή των EEEs στην σεισμική τρωτότητα των αρχαιολογικών θέσεων και την αναγκαιότητα της ένταξης παραμέτρων χωρικής επιδεκτικότητας στις μελέτες εκτίμησης σεισμικής τρωτότητας για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομίας.

The study examines a semi-quantitative indicator based method to assess the spatial susceptibility of archaeological sites to the secondary Earthquake Environmental Effects (EEEs) of ground liquefaction, landslides and tsunami. The method was applied at 16 archaeological sites allowing the identification of the EEEs each site is susceptible to and their prioritization at a national and regional level through the Spatial Susceptibility index (SSi). Results indicate that the majority of the sites are susceptible to at least one Earthquake Environmental Effect. This highlights their contribution to the vulnerability of archaeological sitesto earthquake hazard and the necessity for the integration of spatial susceptibility parameters in vulnerability assessment studies for cultural heritage protection.