Ekstatyczne eksplozje. Wajda, afekty i reparacja

Résumé Pl En

Kino Andrzeja Wajdy ufundowane jest na wizualnym ekscesie. Jego filmy oparte są na metodzie swobodnego nanizywania kontrastujących ze sobą obrazów, co przywodzi na myśl refleksję S. Eisensteina dotyczącą patosu. Zarówno u Wajdy, jak i u Eisensteina afekty postrzegane są jako struktury, które oddziałują na widza za sprawą formy. Wyświetlenie afektywnych struktur tworzących styl jego filmów pozwala na zespolenie nowego sposobu rozumienia filmu (E. Brinkema) z afektywnym dziedzictwem (S. Eisenstein), i zarazem na przypomnienie, że problematyka ta ma w teorii kina długą tradycję. Tekst zamyka próba scharakteryzowania – za sprawą narzędzi psychoanalitycznych (M. Klein) – genezy stylu filmów Wajdy, który odsyła do traumy – wojennej, historycznej i prywatnej.

Andrzej Wajda’s films are based on visual excess. His method consists of a loose stringing together of contrasting images, which brings to mind Sergei Eisenstein’s notion of pathos. Both Wajda and Eisenstein conceive of affects as structures that work on the viewer through form. Jagielski sheds light on the affective structures that accompany the style of Wajda’s films, which allows him to create a juncture between a new understanding of film (Eugenie Brinkema) and affective heritage (Eisenstein). At the same time he reminds us that this problem has a long tradition in film theory. Finally, Jagielski describes the genesis of Wajda’s film style and its references to trauma – the trauma of war, the trauma of history, as well as Wajda’s own private trauma.