D’Émile Wauters à Jean-Claude Idée. Postérité d’un thème romantique : La Folie d’Hugo van der Goes

Résumé En De

By studying three works which illustrate the posterity of the Flemish primitive painter, Hugo van der Goes : “The madness of Hugo van der Goes” (Emile Wauters-1872), the radio play of the same name (Michel de Ghelderode-1935) and the one-act play : “The madness of van der Goes” (Jean-Claude Idée), we endeavour to show here that the interest in van der Goes is prompted mainly by the renewal of aesthetic standards and the development of the status of the artist which occurred specifically in the 19th Century and whose heirs we still are today.

Dit artikel bestudeert drie werken die representatief zijn voor het voortleven van de figuur van de Vlaamse primitief Hugo van der Goes: De Waanzin van Hugo van der Goes van schilder Émile Wauters (1872), het gelijknamige radiospel van Michel de Ghelderode (1935) en de eenakter van Jean-Claude Idée, La Folie van der Goes (1982). Hierbij wordt gepoogd aan te tonen dat de belangstelling voor de figuur Van der Goes vooral voortkomt uit de 19e eeuwse vernieuwing van esthetische normen en het veranderende kunstenaarsstatuut waarvan wij heden nog de erfgenamen zijn.