Ο υπερθυρεοειδισμός στη γάτα: διάγνωση και θεραπεία Feline hyperthyroidism: diagnosis and treatment El En

Résumé El En

Ο υπερθυρεοειδισμός είναι συχνή ενδοκρινοπάθεια σε γάτες ηλικίας μεγαλύτερης των 8 ετών και οφείλεται σε καλοήθη αδενώματα ή αδενωματώδη υπερπλασία του θυρεοειδή αδένα. Οι κλινικές εκδηλώσεις της νόσου είναι αποτέλεσμα της υπερλειτουργίας του θυρεοειδή αδένα, συχνότερα δε παρατηρούνται κακή θρεπτική κατάσταση, πολυφαγία, πολυουρία-πολυδιψία και συμπτώματα από το πεπτικό σύστημα ή/και το καρδιαγγειακό σύστημα. Στην πλειονότητα των περιστατικών, ο αδένας εί-ναι ψηλαφητός. Κατά την εργαστηριακή διερεύνηση, συχνά ευρήματα αποτελούν η αύξηση της δραστηριότητας της αλκαλικής φωσφατάσης και της αλανινο-αμινοτρανσφεράσης στο αίμα, η υπερφωσφαταιμία, η αζωθαιμία και η μείωση της συγκέντρωσης του ιονισμένου ασβεστίου και τη κρεατινίνης στο αίμα. Η οριστική διάγνωση βασίζεται στη διαπίστωση της αυξημένης συγκέντρωσης των ορμονών του θυρεοειδή αδένα (μέτρηση της συγκέντρωσης της ολικής θυροξίνης ή/και της ελεύθερης θυροξίνης στο αίμα).Εάν η διάγνωση είναι αμφίβολη, μπορεί να πραγματοποιηθούν σπινθιρογράφημα του αδένα ή/και δυναμικές ενδοκρονολογικές εξετάσεις. Επίσης, πρέπει να διερευνάται η συνύπαρξη άλλων νοσημάτων, διότι η παρουσία τους επηρεάζει τη διάγνωση και τη θεραπεία της νόσου. Οι βασικές θεραπευτικές επιλογές περιλαμβάνουν τη φαρμακευτική αγωγή, τη θυροειδεκτομή και τη χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου και διατροφής χαμηλής περιεκτικότητας σε ιώδιο. Κάθε επιλογή έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, τα οποία πρέπει να αξιολογηθούν από τον κλινικό κτηνίατρο για επιλογή της εκάστοτε καλύτερης θεραπευτικής προσέγγισης. Ο υπερθυρεοειδισμός έχει καλή πρόγνωση, εφόσον δεν συνυπάρχουν στο ζώο σοβαρές συστηματικές παθολογικές καταστάσεις.

Hyperthyroidism is a common endocrinopathy in cats older than 8 years, with no sex or breed predisposition. Benign adenomas and adenomatous hyperplasia of the thyroid gland is observed in the majority of cases. Symptoms reflect the effect of thyroid hormone excess in various systems, with weight loss, polyphagia, polyuria-polydipsia, cardiovascular and gastrointestinal abnormalities being common clinical manifestations. On clinical examination, there is frequently prominent thyroid enlargement. Common laboratory abnormal findings include increased activity of alkaline phosphatase and alanino-aminotransferase, hyperphosphataemia, azotaemia and decreased concentration of ionized calcium and creatinine. Definite diagnosis of the disease is based on the demonstration of increased blood concentration of thyroid hormones.Measurement of thyroxine concentration, alone or in conjunction with concentration of free thyroxine, is usually sufficient to reach a diagnosis. When diagnosis is uncertain, thyroid stimulating hormone, scintigraphy and dynamic function tests can be used. The possibility of concurrent diseases (e.g., renal failure, diabetes mellitus) must be investigated, as their presence has implications on diagnosis and treatment. Medical therapy, thyroidectomy, radionine therapy and low iodine diet are also valid options for treatment. Each has advantages and disadvantages that a clinician must take into consideration before instigating treatment. Prognosis for hyperthyroidism is favourable if no severe disease exists concurrently.