Does Esperanto have the necessary means to be an intercultural language? – Research on the expressive means of Esperanto from semantic, pragmatic and enunciative viewpoints Ĉu Esperanto enhavas la necesajn rimedojn por roli kiel interkultura lingvo? Esploro de la esprim-rimedoj de Esperanto laŭ semantika, pragmatika kaj enunciativa vidpunktoj L'espéranto possède-t-il les ressources nécessaires pour jouer le rôle de langue interculturelle ? Etude des moyens d'expression de l'espéranto d'un point de vue sémantique, pragmatique et énonciatif Czy esperanto posiada niezbędne zasoby, aby funkcjonować jako język międzykulturowy? Badanie środków wyrazu esperanta z semantycznego,pragmatycznego i enuncjatywnego punktu widzenia En Eo Fr Pl

Résumé En Eo Fr Pl

Observing the use of any language in specific situations makes it clear that using a language can cause misunderstandings. This risk is all the more serious in intercultural situations, especially when the language does not have its own long-standing cultural traditions. Is it necessary for Esperanto to cultivate its own culture? Or could the lack thereof be advantageous? We propose to research different expressive possibilities from the standpoint of pragmatics and semantics. According to Culioli (1990, 1999) every language element produced in a message can be in- terpreted as a trail of the speaker’s cognitive processes, which are not only rational, but also emotional and social. Thus, meanings are constructed during an interaction and the cultural source not only helps to construct an interpretation but is the result of the act of speaking itself. The exceptional situation of Esperanto then is interesting because its flexible structure can function as a response to such intercultural demands.

Se oni observas la uzadon de iu ajn lingvo en konkretaj situacioj, oni konstatas ke la uzo de lingvo povas okazigi miskomprenon. Tiu risko estas des pli grava kiam temas pri lingvo uzata en interkulturaj situacioj, aparte se tiu lingvo ne havas la apogon de longdaŭra kultura tradicio. Ĉu pro tio Esperanto bezonus kreskigi sian propran kulturon? Aŭ ĉu iuj mankoj povus esti utilaj? Ni proponas esplori diversajn esprim-eblecojn laŭ la perspektivo de la rilatoj inter pragmatiko kaj semantiko. Laŭ Culioli (1990, 1999), ĉiu lingvo-elemento produktata en mesaĝo povas esti interpretata kiel spuro de la kogno-procezoj de la parolanto, kaj tiuj procezoj enhavas ne nur aspektojn raciajn, sed ankaŭ psikologiajn kaj sociajn. La signifoj tiel konstruiĝas dum la interparolado, kaj la kultura fono ne nur helpas konstrui la interpreton, sed estas la rezulto mem de la parolado. La kazo de Esperanto estas do aparta, ĉar ĝia fleksebla strukturo povas funkcii kiel respondo al tiaj interkulturaj postuloj.

Si on observe l'utilisation de n'importe quelle langue dans des situations concrètes, on constate que l'utilisation d'une langue peut provoquer des malentendus. Ce risque est d'autant plus important lorsqu'il s'agit d'une langue utilisée dans des situations interculturelles, en particulier si cette langue n'a pas l'appui d'une tradition culturelle de longue date. Dans le cas de l'espéranto, pourrait-il alors être nécessaire de favoriser le développement d'une culture qui lui soit propre ? Ou est-ce que certains manques pourraient-ils s'avérer ici plus utiles ? Nous proposons d'explorer diverses possibilités d'expression en considérant les relations entre pragmatique et sémantique. Selon Culioli (1990, 1999), chaque élément de la langue produit dans un message peut être interprété comme la trace de processus cognitifs chez le locuteur, et ces processus ne reposent pas seulement sur des aspects rationnels, mais aussi sur des aspects émotionnels, psychologiques et sociaux. Les significations se construisent ainsi durant l'interlocution. L'arrière-plan culturel non seulement aide à construire cette interprétation, mais il est lui-même le résultat de l'activité énonciative des locuteurs. À cet égard, le cas de l'espéranto est donc tout à fait particulier, car sa structure flexible peut fonctionner comme une réponse à de telles exigences interculturelles.

Obserwując użycie dowolnego języka w konkretnych sytuacjach, można zdać sobie sprawę, że używanie języka może prowadzić do nieporozumień. To ryzyko jest tym ważniejsze w przypadku języka używanego w sytuacjach międzykulturowych, zwłaszcza jeśli język ten nie ma oparcia w długoletniej tradycji kulturowej. Czy dlatego esperanto musi rozwijać swoją własną kulturę? Czy może pewne braki są korzystne? Proponujemy zbadanie różnych możliwości wyrazu z perspektywy związków między pragmatyką a semantyką. Według Culiolego (1990, 1999) każdy element językowy, który jest wytwarzany w przekazie, można zinterpretować jako ślad procesów poznawczych mówcy, a procesy te zawierają nie tylko aspekty racjonalne, ale także emocjonalne i społeczne. Znaczenia są więc konstruowane w trakcie rozmowy a tło kulturowe nie tylko pomaga w interpretacji, ale samo jest wynikiem wypowiedzi. Przypadek esperanta jest szczególny, ponieważ jego elastyczna struktura sprawia, że może on być odpowiedzią na takie międzykulturowe wymagania.