Emerging and Revealing: Gestures in Theory, Language and Art Emerging and Revealing: Gestures in Theory, Language and Art El En

Résumé El En

Ανάδυση και αποκάλυψη – Χειρονομίες στη θεωρία,  στη γλώσσα και στην τέχνη Η φιγούρα της χειρονομίας εμφανίζεται σε ποικίλα καλλιτεχνικά είδη, όπως και στην επιστημονική έρευνα. Περνώντας μέσα από διαφορετικά υλικά –φυσικά υλικά, όπως το σώμα, νοητικά υλικά, όπως η γλώσσα και οπτικά υλικά, όπως το σχέδιο– αυτό που ενοποιεί αυτές τις διαφορετικές χειρονομίες είναι οι συγκε­κριμένες μορφές αντίστασης σε ένα σύστημα νοήματος. Περισσότερο εκ­φράζουν μορφές ύπαρξης σε ένα μέσο καθαυτό παρά επανασυστήνουν ή μετα­θέτουν καλλιτεχνικά ζητήματα. Συνεπώς, οι χειρονομίες εμφανίζονται ως φιγού­ρες εκεί που η άβυσσος μεταξύ της απόλαυσης του καλλιτεχνικού βιώματος και της αδυναμίας αποκωδικοποίησης νοήματος γίνεται απτή. Εκτός του ότι εμπεριέχουν μια (απολαυστική) καλλιτεχνική εμπειρία, αυτό που αποκαλύπτουν είναι συγκεκριμένες μορφές απορητικού χαρακτήρα, οι οποίες με τη σειρά τους δίνουν πρόσβαση σε ένα πεδίο ανάδυσης, όπου διάφορα μοτίβα μορφο­ποιούνται, αναμορφώνονται και ανανεώνονται χωρίς να γίνονται σταθε­ρά ή αυτοτελή. Στον υβριδικό της ρόλο μεταξύ υλι(κότητας) και (μη) νοήματος, η χειρονομία διατηρεί την ίδια τη μορφή μη κορεσμένη και έτσι όχι μόνο επιτρέπει την ευχάριστη ενατένιση, αλλά αφήνει επίσης ένα ίχνος προς την κρυμμένη γνώση που εσωκλείεται στην τέχνη.

The figure of the gesture appears in all sorts of artistic fields and scientific research. While passing through different types of material – physical material like the body, intellectual material like language and visual material like the drawing – what these different gestures unites are certain forms of resistance to a system of meaning. They express forms of being-in-a-medium itself rather than restaging or conveying artistic matters. By that, gestures become figures where the abyss between the pleasure of experiencing art and the impossibility to decode meaning become tangible. Besides containing a (pleasurable) art experience, what they reveal are specific forms of an aporetic character that open up into a field of emergence, where patterns are formed, re-formed and renewed without getting to the point of becoming stable or self-contained. In its hybrid role between material(ity) and (non)meaning, the gesture keeps form itself non-saturable and thus enables not just pleasurable contemplation but a trace towards the enfolded knowledge hidden within art.